Soms kun je een beslissend moment missen, maar het kan ook gebeuren dat het beslissende moment helemaal niet komt. Dat is meteen het mooie aan actiefotografie,  je hebt het beeld niet in eigen hand. Je kunt er alleen op hopen.

De verslaggever en ik staan op een ventweg in Dronten. Over pakweg een klein uurtje zullen hier de renners die meedoen aan de Zuiderzeeronde voorbij komen. De verslaggever heeft een gesprek met de bidonman van wielervereniging de Volharding. Mooie wielerverhalen van vroeger en nu. Met dat artikel komt het wel goed. Alleen nog een foto erbij. Ik vraag vanaf welke kant de renners straks aan zullen komen en vanaf welke plek de bidons aangereikt worden. De bidonman is zo vriendelijk het uit te leggen en zelfs even voor te doen. Ik maak een proeffoto. Het idee is vrij eenvoudig. Aan de goede zijde naast de weg waar het fietsgeweld voorbij zal razen is een kleine groenstrook. Breed genoeg om veilig uit de buurt van een aanstormend peloton op één knie te gaan zitten en scherp te stellen op de bidonman. Het is mijn bedoeling om het moment te pakken waarop een dorstige renner van de Volharding contact maakt met de uitgestoken gevulde hand van bidonman. Dus geen lange sluitertijd waarbij het wielerpeloton vervaagt naast een scherpe verstrekker van eten en drinken maar een bevroren beeld waaruit nut en noodzaak van deze belangrijke taak blijkt. "Daar komen ze aan", hoor ik bidonman en de verslaggever roepen. Bidonman en ik zijn er klaar voor. Ik heb voldoende ruimte in mijn op bidonman gerichte zoeker om eventuele uitgestoken handen van renners op te merken die vanachter mijn rug mijn zoeker in rijden. Bidonman steekt zijn arm hoog de lucht in om het naar verfrissing snakkende Volharding vijftal te laten weten dat hij er klaar voor staat. Het eerst groepje komt voorbij, geen bidon gelost. Wel enkele foto's gemaakt. Tweede groepje, opnieuw zonder hongerige graaier. Ik fotografeer door. Achter de ploegleiderauto rijdt nog één eenzame Volharding renner. De zoon van bidonman die zoals bidonman vooraf al vertelde "nooit iets van hem aanneemt".  In pakweg dertig seconden is de hele karavaan gepasseerd. Enigszins teleurgesteld zet bidonman zijn voorraad terug in de krat. Over een uurtje mag hij het nogmaals proberen. Dan zit ik met de verslaggever op de weg terug al aan een kop koffie. In ieder geval tevreden dat ik het beslissende moment niet gemist heb.